ชีวิตของ “จีอัน” เหมือนอยู่ในรูหนูมืดมิดที่ไม่มีแม้แต่แสงเล็ดลอดเข้ามา การจะอยู่รอดได้ เขาจึงต้องเรียนรู้การ “ยอมแพ้” ก่อนสิ่งใด แต่แล้ว “ฮวาน” ผู้ปรากฏขึ้นราวกับแสงสว่าง ก็เข้ามาเปลี่ยนชีวิตเขาด้วยความรักที่เหมือนโชคชะตา
ทว่าความสุขอยู่ได้ไม่นาน ฮวานกลับประสบอุบัติเหตุแทนจีอัน และเมื่อฟื้นขึ้นมา… จีอันที่รีบร้อนเข้าไปหาในห้องพักฟื้น กลับถูกต้อนด้วยคำพูดเย็นชา—
“ถอยไป กลิ่นโอเมก้านายมันน่าขยะแขยง”